Column in L’HOMO

Je zou zeggen dat ze veel gemeen hebben: homo’s en lesbo’s. En toch botert het niet zo tussen die twee. Radio- en tv-persoonlijkheid Andrea van Pol (lesbisch) en scenarioschrijver Robert Alberdingk Thijm (homo) zijn weliswaar beste vrienden, maar hebben wel degelijk last van de kloof die hen scheidt.

Van: Andrea van Pol
Aan: Robert Alberdingk Thijm
Roberto, ik ben benaderd door de L’HOMO. om een stuk te schrijven over waarom het niet zou boteren tussen homo’s en lesbo’s, of althans over de ‘gap’ tussen die twee groepen (hun woorden). Maar, zo dachten ze, dat moet dan wel door een lesbo worden geschreven (vind ik weer typisch). Ik had het idee om daarover met mijn oudste homovriend (we zijn toch vrienden?) van gedachten te wisselen en er wellicht een correspondentie over te voeren. Dat vond de L’HOMO. een briljant idee. Waarschijnlijk vonden ze het toch wel tricky om deze kwestie van één kant te belichten. Voel jij daar iets voor? Lieve groet, je Andrea

Van: Robert Alberdingk Thijm
Aan: Andrea van Pol
Lieve Colombina – of vind je het professioneler als ik je nu Andrea noem? Dat wil ik heel graag – en ja: natuurlijk zijn we vrienden. Nog uit de tijd dat we beiden ook deeltijd hetero waren – dus dat mag beslist een oude vriendschap genoemd worden. Wist jij eigenlijk meteen van mij dat ik homo was? Ik namelijk niet van jou. Maar mis- schien voelden we dat aan. Dat we daarom meteen vrienden werden. Liefs, Robert
PS: Toch best een eer dat jij als eerste lesbo iets voor de L’HOMO. mag schrijven. Als er ergens een gap is, dan toch wel tussen lesbo’s en damesbladen (Opzij reken ik dan even niet mee). Terwijl wij homo’s als doelgroep allang door LINDA., Cosmo en Libelle zijn ingelijfd. Hoe zou dat komen? Zijn wij homo’s van nature meer glossy? En jullie een beetje van gerecycled papier?

Robert! Nou ja! Wat vals! Nu jij namens de homo’s gaat praten, komen er meteen vileine gedachten naar boven. Waarom wij niet door de damesbladen zijn ingelijfd en de heren wel? Jullie lijven je overal in (media, kunst, mode). Bij die damesbladen lekker tutten over haar en kleding, your best gay friend, kokkerellen, dat past jullie mis- schien meer? Vind ik toch wat oppervlakkig. Nu we het toch over de inhoud hebben. De L’HOMO. stelde meteen voor mijn gage voor dit stuk te halveren en de andere helft aan jou te geven. Vind ik geen goed plan. Het is toch mijn idee? En jullie verdienen gemiddeld al drie keer modaal. Het is daarbij nog steeds zo dat in Nederland voor hetzelfde werk waarvoor een man 1 euro krijgt, een vrouw 83 cent ontvangt. Ik kan ook als tegenprestatie heerlijk vegetarisch én biolo- gisch (mijn linzensoep is fameus!) voor je koken. Dat is weer eens wat anders dan die zielige varkenshaasjes en bijna uitgestorven tonijnen die jullie zonder na te denken naar binnen schrokken. Lijkt dat je wat? Uiteraard vergezeld van een fles biowijn, daar doe ik niet kinderachtig over. Ik verheug me erop. Je Colombina

Lieve Colombina! Wat een lief en genereus aanbod: veganistische linzensoep. Ook nog warm? Toe maar. Ik ben alleen bang dat ik het de komende maanden erg druk heb. Ja, ik moet toch die drie keer modaal binnen zien te harken. En ik wil zeker geen misbruik maken van onze vriendschap.
Overigens: je kan wel schamper doen over onze zogenaamde hang naar uiterlijk vertoon en oppervlakkigheid, maar wie loopt er nou altijd tijdens de Amsterdam Fashion Week rond te paraderen? Wie werd door de Volkskrant nog tot stijlicoon van 2012 uitgeroepen? Dat was echt niet deze ongeschoren, prettig-nonchalant geklede schrijver. Nee, dat was jij: onze eigen kleine George Sand van de Lage Landen. En je mag best weten dat ik daar heel trots op ben. Dat jij en ik dezelfde schoenen dragen. Is dat ook vriendschap? Dan gaan we daarop drinken. Verbrassen we dat honorarium in één avondje weg. Je Roberto

Caro Roberto, Haha. In één keer alles verbrassen, that’s my man! Maar mooi dat ik dat niet doe. Die gap, dat is toch meer een sekse- kwestie? Mannen jassen er op een avondje met gemak honderden euro’s doorheen. Vrouwen denken meteen aan wat ze nog meer voor nuttigs met dat geld kunnen doen (shoppen, wellness, yogalessen, of iets voor de kinderen). Alhoewel, nu ik erover nadenk, wordt er binnen de lesbische kringen toch ook wel flink verbrast en gezopen. Waarschijnlijk omdat het leven voor ons al moeilijk genoeg is.
Wat betreft dat stijlicoon dat ik schijn te zijn … lief dat je daar trots op bent. Ik heb dan ook iemand nabij die mij behoedt voor modische missers. Adviezen die jij ook wel af en toe kan gebruiken. Wat dat betreft ben je geen doorsnee type in de gayscene. Maar een Maik de Boer zal ik ook niet op je loslaten, dan zie ik jou liever in de, zoals je het zelf omschrijft, ‘ongeschoren, nonchalant-geklede schrijverslook.’ Ik zou eerder zeggen ‘shabby’, en als goede vriend zeg ik dat dan ook. Zoals Anna Blaman ooit zei: ‘Ik schrijf het je grof-eerlijk’. Mijn in vele jaren opgebouwde stijlimago hangt trouwens aan een zijden draadje. Als namelijk ooit onze compromitterende foto’s gepubliceerd worden, ben ik het haasje. Hoe voel jij dat zwaard van Damocles? Je Colombina

Mia Colombina! Jij schrijft dat het leven voor jullie lesbo’s al moeilijk genoeg is. Misschien is dat wel de kern van de gap tussen ons. Wij homo’s weigeren ons daarbij neer te leggen. Sterker nog: hoe moeilijker het wordt, hoe hardnekkiger we feest zullen vieren. Hoe zwaarder het lot op ons drukt, hoe uitbundiger we het zullen tarten. Hoe overvloediger de tranen … Ik voel ineens een musical in me opwellen. Maar serieus: dat is het toch? Jullie raken al in een depressie wanneer jullie je bonuskaart vergeten zijn. Wij veren juist op bij levensleed. Maar nu je over die foto’s begint … ineens voel ik me ook niet meer zo senang. Was het nou echt nodig om die te berde te brengen? Ik weet het: voor jou maakt het niks uit, maar al mijn homovrienden spellen dit blad. En als die er achter komen dat er naaktfoto’s van ons circuleren … Hoe leg ik dat nou weer uit? Een gezamenlijk bezoek aan een bio- dynamische nudistencamping? Dat zal mijn reputatie in míjn scene weinig goed doen – vrees ik. Trouwens: ze zullen meteen zien dat die foto’s bij mij thuis gemaakt zijn. Ik voel dat deze correspondentie de verkeerde kant op schiet. Ik denk dat we er beter mee kunnen stoppen. Die gage probeer je me ook al door mijn neus te boren. Dan maar weer terug de (kleren)kast in. Je Roberto

Robertino! Naaktfoto’s? Ik weet dat jij als schrijver een overrijke fantasie hebt, maar dit gaat te ver. Het doet me denken aan een voorval jaren geleden: ik was een beetje bekend geworden door RTV Noord-Holland en stond op de site van regio-tv-babes. Dat vond ik wel een enorme bak. Samen met mijn broer googelden we een keer mijn naam. De eerste hit was ‘NAAKTFOTO’S van Andrea van Pol’. Mijn broer werd krijtwit en ik knalrood. Nadat we op de link klikten verscheen er: ‘Helaas zijn er nog geen NAAKTFOTO’S van Andrea van Pol.’ Achteraf vond ik het woordje ‘helaas’ toch wel complimenteus. Maar nu over deze kwestie. Dat jij het ziet als naaktfoto’s zegt natuur- lijk veel over de exhibitionistische aard van de homo. Voor iedere scheet trekken jullie je kleren uit en staan te hossen en te gillen op een trekschuit. Wat een levensvreugd inderdaad! Ik denk dat we met de naakte waarheid over deze foto’s moeten komen voordat we voor altijd chantabel zijn. Dan kunnen we fluiten naar onze vrienden, familie en keurige opdrachten. Uit de kast ermee! Wat vind jij? Je A. PS: Waar is trouwens jouw gevoel voor humor gebleven? Als ik zeg dat wij het al moeilijk genoeg hebben, krijg ik meteen de lachers op mijn hand. En jij trakteert me op een zure analyse van de lesbo. Ten eerste: doorgeëmancipeerd kun je nooit genoeg zijn. Ten tweede: het is ook echt niet leuk om je bonuskaart te verliezen.

Cara Andrea! Voor mij en mijn vrienden zou dat natuurlijk het hoogst haalbare zijn: op de site tv-babes terechtkomen. En dan het één-na- hoogst haalbare: de regio-tv-babes. Maar zover ben ik nog nooit geko- men. Wel op een online lijst van beroemde gays. Als Alberdingk Thijm stond ik toch maar mooi tussen Edward Albee en Alexander de Grote. Die lijst bleek te zijn opgesteld door een therapeut die zijn homosek- suele clientèle een hart onder de riem wilde steken: als homo kon je best succesvol zijn, kijk maar. Toen heb ik hem een mail gestuurd dat ik graag uit zijn register verwijderd wilde worden (ik hou niet zo van dat soort administraties). Hij bood me per meteen therapie aan om mijn geaardheid te aanvaarden. Wat wil ik hiermee zeggen? Misschien ben ik toch niet zo exhibitionistisch als je denkt. Maar fris mijn geheugen op: hoe zat het ook alweer met die foto’s? Geen naaktfoto’s? Dan ben ik minder exhibitionistisch dan ik zelf denk. Ik herinner me jou en mij, een fototoestel, en dat onze kleren uitgingen. Je R
Amico, In mijn herinnering ging het zo. Op een middag kwam ik bij je langs, zoals vrienden vaker doen. Ik meen dat je thee voor me zette en de kurk nog voorlopig op de fles bleef. Wanneer was het? Ik denk wel tien jaar geleden, want fototoestellen hadden nog rolletjes die ont- wikkeld moesten worden. De vorige avond was het bij jullie een dolle boel geweest (zoals jullie het leven altijd weten te vieren) met een bont gezelschap. Waaronder M. v.d. L. Nu hoofdredacteur van O. Zij had haar fototoestel laten liggen. Het bracht ons meteen op het idee om daar een paar gekke foto’s mee te maken en met een niets-aan-de- hand-gezicht het toestel terug te geven. Toen had ik (of jij?) het geniale plan een foto te schieten van ons als keurig echtpaar op de bank gezeten. En de volgende foto, exact dezelfde setting, maar dan zonder kleren, althans in ondergoed. De gedachte aan het gezicht van M. v.d. L. die het rolletje zou laten afdrukken en dan die foto’s ziet, deed ons huilen van het lachen. Dit was de leukste grap die we ooit bedacht hadden. Ik herinner me nog hoe we met de zelfontspanner, toestel op een stapel boeken, in de weer waren. Zit nou stil! Ja, daar komt-ie. Wél uitgestreken kijken hoor, komt-ie, jij drukt en ploft naast me neer, benen in dezelfde over elkaar heen geslagen houding. Daarna uit de kleren. We kwamen niet meer bij. Het duurde wel een halfuur voordat we onze gezichten in de plooi hadden voor dezelfde foto. Die middag nam niemand ons meer af. Een paar dagen later gaf je het toestel terug aan M. v.d. L. Toen begon het giechelige afwachten. Maar we hoorden niets. In die tussentijd werd onze grap steeds minder leuk. Het was wel heel kinderachtig. En hebben we wel opgelet of we er een beetje flatteus bijzaten?
Af en toe belden we elkaar. Had jij al iets gehoord? Nee. We hoopten dat de foto’s voorgoed in de doka zouden verdwijnen. Tot we, maanden later, op een moment samen M. v.d. L. tegenkwamen bij de opening van het een of ander. Ze keek ons samenzweerderig aan. “Ik heb iets van jullie …” zong ze vrolijk “… en dat kan ik tegen jul- lie gebruiken!” Van de beste grappenmakers schrompelden we ineen tot de grootste lafbekken. “Alsjeblieft!”, piepten we, “het was maar een grapje!”
Ging het niet zo? Gooien we dit ijzersterke, loeispannende verhaal in de L’HOMO. of worden we dan van alle lijstjes geschrapt?
Je Colombina

Lieve Andrea! Inderdaad. Zo was het. Wij konden toen natuurlijk niet vermoeden dat M. v.d. L. ooit de Cisca Dresselhuys van haar generatie zou worden. Dat ze de scepter zou zwaaien over hét feministische maandblad. Anders hadden we dat fototoestel gewoon teruggegeven zonder flauwe grappenmakerij. Dus ons ondergoed hadden we nog aan? Gelukkig. Alhoewel, ik weet niet wat erger is: naakt op de bank of in mijn jaren negentig-slip. Wat denk je, zou ze er discreet mee omgaan? Voor je het weet hebben ze een nieuwe rubriek in de Opzij: Langs de Feministische Meetlat meets Anybody.
Aan de andere kant: ik zou die foto best willen hebben. Ons samen. Twee goede vrienden in de bloei van hun leven. Zonder zorgen. Voor wie vandaag de maatstaf van de dingen was. Toen internet nog in zijn kinderschoenen stond en er nog geen sociale media waren – alleen wij, een bank en een vergeten fototoestel. Hoezo gap? Liefs, R