De ‘verpletterende’ soap rond ‘Bestsellerboy’ Mano Bouzamour dendert door nu de eigen ‘ombudsman’ van de Volkskrant, Jean Pierre Geelen, een nieuwe episode aan de serie heeft toegevoegd. ‘Feitelijke onjuistheden’ en ‘verkeerde aannamen’, schrijft Geelen in zijn ’ombudsblog’, waren voor de Volkskrant de reden om mijn bijdrage over de redactionele ingrepen bij hun interview met Bouzamour te weigeren. Prima. Mogen we dan wel de feiten laten spreken?

Volgens de ombudsman is het oorspronkelijke interview van de overigens voortreffelijke interviewster Steffie Kouters alleen aangepast vanwege ‘vaagheid’ van de antwoorden en ‘enkele onduidelijkheden’. De aanpassingen die werden gedaan, zo schrijft hij, hebben de context van de antwoorden niet veranderd.

Misschien moet je wel een scenarioschrijver zijn om te snappen dat er maar weinig woorden nodig zijn voor een andere impact. In het oorspronkelijke interview vertelt Bouzamour over zijn angst om het succes van zijn debuutroman met een tweede boek te evenaren. In het aangepaste interview wordt daar een passage uit zijn roman achter geplakt waarin de (fictieve) hoofdpersoon Mohamed in zijn oude buurt belaagd en bedreigd wordt door Marokkaanse buurtgenoten. Hiermee wordt zijn writersblock in een nieuwe context geplaatst, namelijk angst om te schrijven vanwege mogelijke bedreigingen.

Alsof dat niet genoeg is, wordt nog een boekfragment toegevoegd waarin een (fictieve) broer van de (nog steeds fictieve) hoofdpersoon Mohamed zich kwaad maakt over de seksscènes in zijn duivelse boek en de schande die dit over zijn (fictieve) familie zal brengen. In het interview spreekt Bouzamour juist over de verzoening met zijn familie.

De Volkskrant ‘verrijkt’ het interview verder met een blokje over een eerder VK-artikel hoe destijds in de media het levensverhaal van Bouzamour gemanipuleerd zou zijn om de verkoop van zijn eerste roman te bevorderen. Hoezo verandert dit niet de context van alles wat gezegd wordt?

Waarom wordt hetzelfde interview zonder al deze toevoegingen wel in de Humo gepubliceerd? Kan het Vlaamse publiek beter met ‘vaagheid’ overweg? En waarom zou de interviewster zelf ongelukkig zijn met de eindredactie als die irrelevant was? Het lijkt er op dat de Volkskrant deze fragmenten nodig had om de schrijver duidelijker in een gewenste rol te drukken; zeg maar ‘tussen twee culturen’.

Dan nog die gewraakte term ‘verpletterend’ waar alles mee begon. Jean Pierre Geelen schrijft dat het niet ter zake doet of Kouters dit wel of niet oprecht bedoeld had. Het is spijtig dat deze – ik zeg het nog maar eens – voortreffelijke freelance journaliste bij deze idiote discussie betrokken is geraakt. Maar het was de Volkskrant zelf die in het nieuws bracht dat haar compliment ‘dubbelzinnig’ bedoeld was. Waarom? En waarom komt de adjunct-hoofdredacteur dit een paar dagen later bevestigen op Radio 1 terwijl de krant de uitermate lovende email van Kouters in bezit had? Het in twijfel trekken van de bedoeling van Kouters’ complimenten lijkt mij totaal overbodig en zelfs rancuneus. Had de Volkskrant haar niet liever moeten beschermen tegen de nu gewekte indruk dat ze onoprecht was geweest?

O ja… die column van Sylvia Witteman. De ombudsman noemt de conclusie van Witteman dat Bouzamour ‘uitsluitend wordt uitgegeven omdat hij een migrantenkind is’ niet fijntjes. Je zou het ook racistisch kunnen noemen. Of dom. Overigens denk ik niet dat dit het oordeel is van de Volkskrant. Ik constateer alleen dat de Volkskrant zelf, misschien onbewust maar toch wel degelijk, Bouzamour als een ‘migrantenkind’ heeft willen neerzetten.

En zie ik dit alles als één georkestreerde campagne van de Volkskrant? Nee. Ook dat heb ik niet geschreven. Ik zie het als een uitermate ongelukkige samenloop van omstandigheden die vooral duidelijk maakt dat de Volkskrant een blinde vlek heeft voor haar eigen redactionele beleid.